Ethiopie

Nou, daar was ik dan eindelijk weer. Intussen alweer een week terug in Jakarta. Hele gave tijd gehad in Ethiopie (Addis Ababa). Internet deed het daar wel, alleen de juiste site om mijn weblog te updaten nou net niet. Maar goed.

We stayed daar at the YWAM base. We hadden gewone bedden en gewone badkamers! Wat ook erg gezellig was, was dat in de tijd dat wij daar waren, er ook een Duits, Noors en Nederlands team voorbij kwamen. Een heidebeek team vol Hollanders, heerlijk.

De tij din Ethiopie vloog voorbij (znd). We zouden eigenlijk na twee weken voor een week naar Eritrea gaan, maar om veiligheids redenen ging dat niet door. Er was al een sports-DTS team uit Chad gehaald omdat er oorlog was uitgebroken. We bleven dus drie weken. Vond ik helemaal niet erg, het was super. Vergeleken met Jakarta was het haast vakantie. Het weer was heerlijk, geen Mie Ayam meer, maar brood met nutella en verse annanas elke dag.

We hebben best veel gedaan, ik doe mijn best het te recallen. Ethiopie is officieel een christelijk land, maar het is een en al orthodox. Voor christenen is het absoluut uit den boze te dansen en een wijntje bij het avondeten in ongehoord. Dus, maarja, daar konden we wel mee leven. We leefden gewoon op de base dus we hadden soort van een dagritme. Elke dag ontbijt 8/830 uur, en voor onze veiligheid moesten we half negen terug op de base zijn. Savonds hadden we meestal dus vrije tijd. Vandaar het vakantie gevoel.

During de day deden we vanalles, vaak gingen we evangeliseren bij de university. Ook gingen we naar "Hope Enterprise" waar we daklozen eten gaven. Echt gigantische armoede. Bedelaars overal. Een stuk meer dan dat we hier in Jakarta meemaken. De baseleader leads ook een weeshuis met 25 kinderen. Op loopafstand van de base. Daar brachten we ook veel tijd door. Hij doet het bijna alleen, hij heeft als ik me niet vergis één fulltime en één partime medewerker.

Op een maandag gingen we een berg beklimmen. En of we een berg gingen beklimmen. Twee uur lang ongeveer recht omhoog. Ik was erg blij toen we boven aankwamen. Het was het wel waard want het was een supermooi uitzicht. Bovenaan hebben we over de stad gebeden totdat we werden weggestuurd door een boze man, wat er precies aan de hand was weet ik niet. Op de terugweg "dronken" we "melk" in een huisje van iemand die daar woonde. Heel donker huisje met krantenpapier aan de muren. Er ging een glas rond, 'it's yoghurt :D very good', was dus melk die recht uit de koe drie dagen blijft staan en dan is het yoghurt. ofzo. ik nam een soort van likje ervan en de vissmaak weerhield me ervan om meer te nemen.

De eerste week was ik een paar dagen ziek, goed ziek. Ik kon nog geen slokje water binnenhouden. Dus daar ging ik, op een zondag avond, met gigantische buikpijn in een gare taksi naar het ziekenhuis. Sample inleveren en gelukkig stond ik binnen een uur weer buiten met een stel pillen, en na drie dagen was ik er weer bovenop. Maarja, op de terugweg eerst nog wel even overgegeven in een ditch aan de kant van de weg. Weer een ervaring rijker.
Ik denk dat vrijwel ons hele team wel een ker ziek geweest is.

De tweede week hebben we jammer genoeg erg veel tijd verspild met visums aan te schaffen voor Djibouti. Kostte ons wel drie afternoons. Achteraf hadden we die visums niet nodig want we bleven in Ethiopie... Maarja, toen de andere helft van het team naar Djibouti was (wij zouden 2 dagen naar Djibouti gaan om Eritrea visums te krijgen) bleven wij dus in Ethiopie. We gingen een weekend de countryside in. Was erg gaaf dus ik ben blij dat we gebleven waren. We gingen even een halfuurtje wandelen om te evangeliseren.... mooi niet dus, weer een twee uur durende klim, iets minder steil dit keer. Ook weer de moeite waard. Bovenop was een witchcraft hutje achtig iets in een bosachtig iets. Men kiest de bergtoppen om de stad voor dat soort dingen. Wij dus bovenop die berg staan bidden. Na die tijd gingen we aan de andere kant, op de berg evangeliseren bij de bewoners. Supergaaf want ze hadden nog nooit blanken gezien! En nog nooit over Jezus gehoord. Wij waren er maar één keer, maar de mannen die met ons meewaren gaan er voortaan vaker heen. De mensen daar aanbidden de trees en de streams... de man met wie wij spraken was vooral bang dat zijn familie zich tegen hem zou keren en dat als hij 'onze religion' aan zou nemen ' zijn religion' hem zou vermoorden... Maarja, het begin is er. Ook heb ik dat weekend gepreekt in een kerk met zo;n 600 mensen... ook weer een ervaring rijker ;)
Die zondag gingen we uit eten bij een dorpje in de buurt. Op de heenweg viel er naast de weg een bulldozer om... op een man... zijn benen. Dus onze kerels allemaal achter uit de jeep springen en erheen rennen om het geval van zijn benen op te tillen. Zijn been lag helemaal open, je zag het vlees... bah op de terugweg kwamen we er weer langs en iemand vertelde ons dat de man zijn benen nie tgebroken waren en dat het alleen een vleeswond was. Gelukkig maar.

Maarja, dat was het denk ik. Nu dus weer terug in Jakarta, nog maar 2 weken en dan gaan we alweer terug naar Perth.
Tot gauw!